Кем ирте турча

— Ку-ка-ре-ку-у!

Иртен иртӧк тапсапча петук. Пастағызын таңахтар усхун парчалар. Анаң хустар, нимістеніп, иб аразынӌа хайын чӧрчелер.

— Му-у, му-у!

Мӱӱрепче інек. Ол позының сӱдін пирерге хығырча. Удур ағаа ӱндесче пызоӌах.

— Гав-гав-гав!

Урче адайах. Ол, ибзер пасха кізілер, пасха маллар кірбезін тіп, хадарча.

— Іӌең! Іӌең!

Хысхырча кічиӌек Алтынай. Ол ідӧк иртен турып алча. Анаң зарядка итче, соонаң чуунча. Іӌезі тасхар парчатханда, хызыӌах хада

сыхча. Іӌезіне хайынарға полысча. Олар таңахтарға тамах тоолатчалар, інек саапчалар паза адайға чинс пирчелер.

Анаң Алтынай, ибзер кір киліп, іӌе-пабазынаң хада азыранча.

— Мяу-у, мяу-у!

Мына хоосхалары нымзах диваннаң мяңнапча. Чирге сурапча.

— У-у, аргаас! — хырысча хоосханы Алтынай. — Прайзы хаӌанох турып алған. Син не узупчазың!

Пырыс уйатча. Анаң, хызыӌахсар ойлап киліп, азаана чызынча.

— Че, хайди идер зе, азыран! — айапча ағаа хызыӌах. Ағаа сӱт ур пирген.

— Мр-р, мр-р, — ӧрінче хоосха. — Таңда иртӧк турам, кӱскелер тудам.